গান্ধী-আৰউইন চুক্তি ১৯৩১ চনত স্বাক্ষৰিত হৈছিল, যিটো বিশেষ ৰাজনৈতিক পৰিস্থিতিত ঘটিছিল। তৎকালীন ভাৰতত বৃটিশ শাসনৰ বিৰোধিতাৰ বাবে গণআন্দোলন বৃদ্ধি পাইছিল। মহাত্মা গান্ধীৰ নেতৃত্বত চলা অসহযোগ আন্দোলন আৰু চুলাই আন্দোলনৰ ফলত দেশজুৰি ব্যাপক জনপ্ৰতিবাদ আৰু অসন্তোষ দেখা গৈছিল। গান্ধী আৰু বৃটিশ চৰকাৰৰ মাজত আলোচনাৰ বাবে আবশ্যক হৈ পৰিছিল, বিশেষকৈ ভাৰতৰ স্বাধীনতা লাভৰ বাবে এক বৃহত্তৰ সঠিক পথ বিচাৰি উলিয়াবলৈ। অৰ্থনৈতিক সমস্যাবোৰ আৰু সমাজৰ বিভিন্ন স্তৰৰ মাজত অস্থিৰতা উপলব্ধি কৰি, বৃটিশ চৰকাৰ চুক্তি স্বাক্ষৰ কৰাৰ সিদ্ধান্ত লয়।

এই চুক্তিত, বৃটিশ চৰকাৰে কিছু নীতি সংশোধন কৰাৰ প্রতিশ্ৰুতি দিলে, আৰু গান্ধীভাৱে আন্দোলনৰ সাময়িক অৱসানৰ বাবে এক সন্ধি ৰূপে দেখা যায়। এই ঘটনাই ৰাজনৈতিক পৰিস্থিতিত এক নতুন মাৰ্গ প্ৰদান কৰে, যাৰ ফলত ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলন আৰু অধিক শক্তিশালী হয়।