চৰ্যাপদ ভাষা বিশেষকৈ পুৰণি বাংলা ভাষাৰ এটা ৰূপ, সাধাৰণতে ‘চাৰ্যপদী’ নামেৰে জনাজাত এই ভাষাৰ কিছুমান বৈশিষ্ট্য হ’ল-
প্ৰাচীন আঞ্চলিক ভাষাঃ অষ্টম- দশম শতিকাৰ চৰ্যাপদসকলৰ ভাষা বাংলা লোকসাহিত্য আৰু ধৰ্মীয় বিশ্বাসৰ সৈতে জড়িত।
সাধাৰণ আৰু সৰলতা: ভাষাটো সাধাৰণ আৰু সহজ, যিটো বৃহৎ জনসাধাৰণে সহজে বুজিব পাৰে।
অলংকাৰিক প্ৰয়োগঃ চৰ্যাপদত বিভিন্ন অলংকাৰিক শ্ৰেণী প্ৰকাশ কৰা হয়, যেনে উপমা, অলংকাৰ, অলংকাৰ।
ধৰ্মীয় আৰু দাৰ্শনিক বিষয়বস্তু: ভাষাটো মূলতঃ ধৰ্ম, আধ্যাত্মিকতা, আৰু দৰ্শনৰ ওপৰত কেন্দ্ৰিত, যিয়ে অনুশীলনকাৰীসকলৰ অভিজ্ঞতা আৰু চিন্তাধাৰাক প্ৰতিফলিত কৰে।
ৰীতি-নীতিঃ চৰ্যাপদসকলৰ ভাষা সাধাৰণতে ধৰ্মীয় অনুষ্ঠান আৰু আচাৰ-ব্যৱহাৰৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল।
মুঠতে চৰ্যাপদৰ ভাষা বিশেষভাৱে প্ৰাচীন ভাষা, যিয়ে বাংলা সংস্কৃতি আৰু ধৰ্মীয় জীৱনত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰি আহিছে।