বংগ বিভাজনৰ প্ৰতিবাদবোৰ ব্ৰিটিছ উপনিবেশৰ নীতিৰ সৈতে গুৰুতৰ অসন্তোষৰ ফলস্বৰূপ আছিল, যিয়ে বংগক ধৰ্মীয় ভিত্তিত বিভক্ত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। এই পৰিকল্পনাটো জাতীয়তাবাদী আন্দোলনক দুর্বল কৰিবলৈ কৰা এক কূটনীতি হিচাপে ধৰা হৈছিল। ১৯০৩ চনৰ ৬ ডিচেম্বৰ তাৰিখে বিভাজনৰ ঘোষণা কৰাৰ পিছত পৰা বিক্ষোভৰ ঢৌ আৰম্ভ হৈছিল আৰু ১৯০৫ চনৰ ১৯ জুলাইৰ পৰা আনুষ্ঠানিক প্ৰকাশৰ পৰ্যন্ত বংগৰ বিভিন্ন ঠাইত তীব্ৰ প্রতিবাদ চলি আছিল।

এই আন্দোলনত নেতাসকলৰ ভিতৰত সুৰেন্দ্ৰনাথ বন্দ্যোপাধ্যায়, মতিলাল ঘোষ, আৰু দ্বিজেন্দ্রলাল মিত্রৰ দৰে প্ৰসিদ্ধ ব্যক্তিত্বসকল সক্ৰিয়ভাৱে ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল। তেওঁলোকে সকলোজনক একত্ৰিত হ'বলৈ আহ্বান জনাইছিল। ছাত্ৰসমাজ বিশেষকৈ ৰিপন কলেজৰ ছাত্ৰসকলে প্ৰতিবাদত আগবঢ়াৰ ক্ষেত্ৰত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল। ৩১ জুলাই, ১৯০৫ তাৰিখে কলিকতাত অনুষ্ঠিত এক বিশাল সমাৰোহত ছাত্ৰসকলে বিভাজনৰ প্ৰতিবাদ কৰিছিল।

দিনাজপুৰৰ সমাবেশত নতুন কৌশলৰ প্ৰয়োজনীয়তা উপলব্ধি কৰি বিদেশী বস্তু বর্জনৰ সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰা হৈছিল। এই সমগ্ৰ আন্দোলন 'স্বদেশী আন্দোলন' নামে জনাজাত হৈছিল। বিভিন্ন ঠাইত সভা-সমিতি আয়োজন কৰি আন্দোলনক তলৰ পৰা গঢ়ি তোলাৰ বাবে প্ৰস্তাৱ গ্ৰহণ কৰা হৈছিল। শিক্ষাৰ্থীসকলে খালী ভৰি বিদ্যালয়লৈ যাওঁতে সংকল্প প্ৰকাশ কৰিছিল, আৰু এইদৰে তেওঁলোকে আন্দোলনলৈ আগবঢ়াইছিল।