বৈষ্ণৱ সাহিত্য হৈছে অসমীয়া সাহিত্যৰ এক বিশেষ শাখা, যিটো মূলতঃ ভক্তি, প্ৰেম আৰু আধ্যাত্মিকতাৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি গঢ় লৈ উঠিছে। এই সাহিত্যৰ শ্ৰেণীসমূহ হ’ল-
কাব্য সাহিত্যঃ শংকৰদেৱৰ ৰচনা, যেনে "ৰামায়ণ" আৰু "মহাভাৰত", য'ত ভক্তি আৰু ধৰ্মীয় বিষয়বস্তুৰ চিত্ৰণ কৰা হৈছে।
নাট্য সাহিত্যঃ নাটক, যেনে "জাগ্ৰী নাট" আৰু "প্ৰভাত বাণী", যিয়ে বৈষ্ণৱ চিন্তা আৰু ধৰ্মীয় বিষয়বস্তু পুনৰুজ্জীৱিত কৰে।
গীতঃ নাম-গীত, কীৰ্ত্তন আৰু ভজনৰ যোগেদি ভক্তিৰ অনুভূতি প্ৰকাশ কৰা হয়।
গ্ৰন্থ সাহিত্যঃ "নামগ্ৰন্থ" আৰু "সিদ্ধান্তগ্ৰন্থ" আধ্যাত্মিক আৰু ধৰ্মীয় চিন্তাৰ প্ৰতিফলন।
বৈষ্ণৱ সাহিত্যৰ বৈশিষ্ট্য হৈছে ভক্তি আৰু প্ৰেমৰ গভীৰ অনুভূতি, সমাজ আৰু সংস্কৃতিৰ প্ৰতিফলন, সৰল ভাষা, আধ্যাত্মিক শক্তি। এই সাহিত্যই মানৱতাবাদী আৰু নৈতিক মূল্যবোধৰ প্ৰসাৰ ঘটায়, যিয়ে মানুহৰ মাজত আধ্যাত্মিকতাৰ এক প্ৰাঞ্জল অভিজ্ঞতা সৃষ্টি কৰাত সহায় কৰে। বৈষ্ণৱ সাহিত্য অসমীয়া সংস্কৃতিৰ এক অমূল্য অংগ, যি আজিও সমাজত প্ৰভাৱ পেলাইছে।