সাধাৰণতে শিৱ, দুৰ্গা, কৃষ্ণ আদি দেৱ-দেৱীৰ প্ৰশংসা আৰু প্ৰকাশভংগীৰে ভৰা অসমৰ লোক সাহিত্যৰ এক বিশেষ ৰূপ বৰগীত।বৰগীতৰ কিছুমান বৈশিষ্ট্য হ’ল-
বৰগীত সাধাৰণতে ভক্তি চিন্তাৰে লিখা হয়। ই প্ৰেম আৰু সৎ সংগক কেন্দ্ৰ কৰি গঢ় লৈ উঠিছে।
সংগীত আৰু ছন্দঃ গায়ন-বায়ন আৰু সংগীতৰ জৰিয়তে বৰগীতে এক বিশেষ আকৰ্ষণৰ সৃষ্টি কৰে। ইয়াৰ এক বিশেষ ছন্দ আৰু ছন্দ আছে।
লোক সংস্কৃতিৰ প্ৰতিফলনঃ বৰগীত অসমীয়া সংস্কৃতি, পৰম্পৰা আৰু ধৰ্মীয় চিন্তাধাৰাৰ প্ৰতিফলন।
দৰ্শন আৰু গুণ: এই গীতসমূহত দেৱ-দেৱীৰ গুণ আৰু বৈশিষ্ট্যৰ বৰ্ণনা কৰা হৈছে, যাৰ জৰিয়তে ভক্তৰ বাবে এক আধ্যাত্মিক অনুভূতিৰ সৃষ্টি হয়।
সামাজিক অৰ্থঃ বৰগীত সাধাৰণতে সামূহিক আনন্দৰে গোৱা হয়, যাৰ ফলত সমাজত একতাৰ ভাব জাগ্ৰত হয়।
সহজ ভাষাঃ ইয়াৰ ভাষা সহজ আৰু সহজ, যিটো সকলো মানুহে সহজে বুজিব পাৰে।
এই বৈশিষ্ট্যই বৰগীতক অসমৰ লোক সাহিত্যৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ অংগ কৰি তুলিছে।