April 8, 2025, 3:24 p.m.
মহাত্মা গান্ধী ভাৰতৰ স্বাধীনতা সংগ্রামত এক অত্যন্ত গুৰুত্বপূর্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল। তেওঁ ১৯১৫ চনত ভাৰতলৈ আহিছিল আৰু শীঘ্ৰেই স্বাধীনতা আন্দোলনত যুক্ত হয়। তেওঁৰ অহিংসা আৰু অসহযোগিতাৰ নীতিৰ দ্বাৰা তেওঁ জনতাক উত্সাহিত কৰি এক বৃহৎ গণআন্দোলনৰ সৃষ্টি কৰে।
অহিংসা আৰু সত্যাগ্রহ:
গান্ধী অহিংসা আৰু সত্যাগ্রহৰ মাধ্যমে ইংৰাজ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে প্ৰতিবাদ কৰিছিল। তেওঁ ১৯১৭ চনত চাম্পাৰণ আৰু ১৯১৮ চনত কেদাৰী বেদনাৰ ক্ষেত্ৰত আন্দোলন চলাই।
অসহযোগ আন্দোলন:
১৯২০ চনত "অসহযোগ আন্দোলন"ৰ আহ্বান জনাই, গান্ধী ইংৰাজী চৰকাৰৰ সকলো সহযোগিতা ৰোধ কৰিবলৈ জনতাক উৎসাহিত কৰিছিল। এই আন্দোলনই জাতীয়তা চেতনাক বঢ়াইছিল।
সুৰাট সন্মিলন:
১৯২০ চনৰ সুৰাট সন্মিলনত কংগ্ৰেছৰ নেতৃত্বৰ বাবে তেওঁৰ প্ৰতি সমৰ্থন আৰু বিপক্ষত থকা নেতাসকলৰ সৈতে সংঘাতত তেওঁ এক নেতৃত্ব দিছিল।
দীৰ্ঘকালীন আন্দোলন:
গান্ধী ১৯৩০ চনত "ডাঙৰ দুধ" (দান্তি মার্চ)ৰ নেতৃত্ব দিয়ে সোণালী বাঢ়ি উঠা বুলি ঘোষণা কৰিছিল, যাৰ ফলত জনসাধাৰণৰ মাজত এক বিশেষ চেতনাৰ সৃষ্টি হৈছিল।
দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধৰ সময়:
যেতিয়া দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধৰ সময় ভাৰতীয়সকলক স্বাধীনতা দিবৰ কথা কোৱা নহ'ল, তেতিয়া গান্ধীয়ে "বাৰ দ্যা ইণ্ডিয়া" আন্দোলন আৰম্ভ কৰে।
গান্ধীৰ এই আন্দোলনসমূহে ভাৰতৰ স্বাধীনতা সংগ্রামক এক নতুন মাৰ্গ প্ৰদান কৰিছিল আৰু তেওঁক দেশৰ লোকসকলৰ মাজত এক অত্যন্ত সন্মানিত নেতা হিচাপে প্ৰতিস্থাপন কৰে। ১৫ আগষ্ট ১৯৪৭ ত স্বাধীনতা লাভৰ পিছতেও তেওঁৰ আদৰ্শ আৰু নীতি ভাৰতৰ সমাজ আৰু ৰাজনীতিৰ ওপৰত এক গভীৰ প্ৰভাৱ পেলাইছে।