অসমীয়া সংস্কৃতি আৰু ধৰ্ম জীৱনৰ বিশিষ্ট ব্যক্তি মহাপুৰুষ শংকৰদেৱে শংকৰী সাহিত্যলৈ যথেষ্ট অৱদান আগবঢ়াইছে। তেওঁৰ ৰচনাসমূহে ভক্তি আন্দোলনৰ এক নতুন দিশ উন্মোচন কৰিছিল।

1. ভক্তি প্ৰসাৰঃ শংকৰদেৱে ভক্তিমূলক সাহিত্যৰ জৰিয়তে সৃষ্টিশীলতা আৰু আধ্যাত্মিকতাক প্ৰসাৰিত কৰিছিল। তেওঁৰ কবিতা আৰু নাট্যসমূহে তিনি দেৱতাৰ বিশেষকৈ কৃষ্ণৰ পূজাৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰে।

2. নাট আৰু অবহানিছাঃ শংকৰদেৱে নাটক আৰু অবহানিছা ব্যৱহাৰ কৰি ধৰ্মীয় বিষয়বস্তু সহজে জনসাধাৰণৰ মাজত পৰিচয় কৰাই দিছিল। তেওঁ “নামঘোষা” আৰু “কীৰ্তন”ৰ জৰিয়তে সাৰ্বজনীন ভক্তি সৃষ্টি কৰাত সহায় কৰিছিল।

3. তেওঁৰ গীত আৰু কীৰ্তন অসমীয়া লোকসংস্কৃতিৰ এক অংগ। এগুলিত সাধাৰণ ভাষাত বুজাব পৰা বিষয়বস্তু থাকে, যিয়ে ভক্তক গভীৰ অনুভূতিৰ সংগীতৰ জৰিয়তে আকৰ্ষিত কৰে।

৪/ শংকৰদেৱৰ সাহিত্যত সমাজৰ সামাজিক মূল্যবোধৰ প্ৰতিফলন ঘটিছে। তেওঁ সামাজিক ন্যায় আৰু সমতাৰ প্ৰৱৰ্তন কৰিছিল, যিয়ে অসমীয়া সমাজৰ বিকাশত সহায় কৰিছিল।

মহাপুৰুষ শংকৰদেৱৰ শংকৰী সাহিত্য অসমীয়া সংস্কৃতি আৰু ধৰ্মীয় পৰম্পৰাৰ এক বিশেষ অংগ, যি আজিও মানুহৰ জীৱনত গভীৰ প্ৰভাৱ পেলাইছে।