স্বদেশী আন্দোলনে ১৯০৫ চনৰ বংগ বিভাজনৰ প্ৰতিক্ৰিয়া হিচাপে জন্মগ্ৰহণ কৰা এটি গুৰুত্বপূর্ণ আন্দোলন আছিল, যিয়ে বংগৰ সমাজ-রাজনৈতিক পৰিৱেশত এক মহান প্ৰভাৱ পেলাইছিল। এই আন্দোলনৰ কেন্দ্ৰবিন্দু আছিল বিদেশী বস্তু বর্জন আৰু স্বদেশী বস্তু গ্ৰহণৰ আহ্বান, যিয়ে ভাৰতীয় জনগণৰ মাজত আত্মনির্ভৰশীলতাৰ অনুভূতি জন্ম দিছিল। এই আহ্বানটোৱে বিভিন্ন সম্প্রদায়ৰ মাজত একতা আনিবলৈ সক্ষম হৈছিল আৰু এক জাতীয় পৰিচয়ৰ অনুভূতি প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। ছাত্ৰ, মহিলা, আৰু কৰ্মীশ্রেণীৰ অন্তর্ভুক্তি স্বদেশী আন্দোলনৰ বৃহৎ সফলতাৰ কাৰণ হৈছিল। ছাত্ৰসকলে সক্ৰিয়ভাৱে আন্দোলনত অংশগ্ৰহণ কৰিছিল, যেনে ৰিপন কলেজৰ ছাত্ৰসকলে প্ৰথমে প্ৰতিবাদত অংশগ্ৰহণ কৰি আন্দোলনক এক শক্তিশালী গতি প্ৰদান কৰিছিল। সংস্কৃতিক ক্ষেত্ৰতো, আন্দোলনে শিল্প, সাহিত্য আৰু সংগীতৰ পুনৰজাগৰণ ঘটায়। ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰে জাতীয়তাবাদী চেতনা প্ৰসাৰিত কৰিবলৈ নিজৰ গানসমূহৰ জৰিয়তে সমাজৰ মাজত একতা আৰু ভাতৃত্ববোধক সৃজন কৰা।

স্বদেশী আন্দোলন ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলনৰ ইতিহাসত এটি গুৰুত্বপূৰ্ণ অধ্যায় হিচাপে ধৰা হয়। ইয়াৰ মূল উদ্দেশ্য আছিল একতাৰ অনুভূতিৰ সৃষ্টিৰ লগত লগত অৰ্থনৈতিক শক্তি লাভ কৰা, যিয়ে সমগ্ৰ দেশত কল্যাণকাৰী একতাৰ চিনহ হিচাপে প্ৰতিষ্ঠা পালে। এইদৰে, স্বদেশী আন্দোলনে ভাৰতীয় জাতীয়তাবাদক এক নতুন দিশ প্ৰদান কৰিলে আৰু উপনিবেশৰ বিৰুদ্ধে সংগঠিত প্ৰতিবাদৰ ভিত্তি স্থাপন কৰিলে।