সকলো জীৱ আৰু পৰিস্থিতিতন্ত্ৰৰ কাৰ্যাৱলী সম্পন্ন কৰিবলৈ প্ৰয়োজনীয় সম্পত্তিৰ উৎস, ৰাজহ, যোগান বা সহায়ক সম্পদ বোলে। মানুহৰ দৈনন্দিন জীৱনৰ চাহিদা পূৰাবলৈ বিভিন্ন সা-সামগ্ৰী বা দ্ৰব্য়ৰ প্ৰয়োজন হয়। মানুহৰ এই প্ৰয়োজন পূৰাবলৈ কোনো উৎসৰ পৰা আহৰণ কৰিব পৰা দ্ৰব্য় বা সামগ্ৰীয় হৈছে সম্পদ।

সম্পদৰ তিনিটা বৈশিষ্ট্য লক্ষ্য কৰা যায় 一

(ক) কাৰ্যকাৰিতাঃ- মানুহে বস্তু বা সামগ্ৰীটোক যেতিয়া নিজৰ, আনৰ বা সমাজৰ কামত ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰে তেতিয়া তাৰ কাৰ্যকাৰিতা গুণটো প্ৰকাশ পায়।

(খ) উপকাৰিতাঃ- সম্পদ হ'বলৈ হ'লে বস্তু বা সামগ্ৰীটোৱে ব্যক্তিগত বা মানৱ সমাজৰ উপকাৰ বা কল্যাণ সাধন কৰিব লাগিব।

(গ) পৰিৱৰ্তনশীলতাঃ- সম্পদৰ সদায় পৰিৱৰ্তন হৈ থাকে। নিষ্ক্ৰিয় বা নিৰপেক্ষ সামগ্ৰী (যিবোৰ সামগ্ৰীয়ে মানুহৰ কোনো উপকাৰ বা অপকাৰ সাধন নকৰে) আৰু প্ৰতিৰোধক (অপকাৰী সামগ্ৰী বা পৰিঘটনা) সমূহো মানুহৰ চিন্তা-চৰ্চা, কৌশল, কাৰিকৰী জ্ঞান, দক্ষতা আৰু প্ৰযুক্তিৰ সহায়ত সম্পদ হিচাপে মান্যতা পায়।