1. নমনীয়তা: আনুষ্ঠানিক শিক্ষাত, সময়সূচী আৰু অৱস্থানৰ ওপৰত কোনো নিৰ্দিষ্ট বাধ্যবাধকতা নাই। শিক্ষাৰ্থীসকলে তেওঁলোকৰ নিজৰ সময় আৰু স্থানত শিক্ষা প্ৰাপ্ত কৰিব পাৰে।
2. অভিজ্ঞতাৰ ওপৰত আধাৰিত কৰি: এই ধৰণৰ শিক্ষা বিভিন্ন জীৱনৰ অভিজ্ঞতা, সামাজিক কাৰ্যকলাপ, আৰু বিভিন্ন প্ৰশিক্ষণ কাৰ্যসূচীৰ জৰিয়তে হয়, য'ত শিক্ষাৰ্থীসকলে হাত মিলাই শিকে।
3. প্ৰমাণপত্ৰৰ অভাৱ: সাধাৰণতে, আনুষ্ঠানিক শিক্ষাত কোনো আনুষ্ঠানিক প্ৰমাণপত্ৰ বা ডিগ্ৰী প্ৰদান কৰা নহয়, কিন্তু দক্ষতা আৰু জ্ঞান বিকাশ কৰাত সহায়ক হয়।
4. ব্যক্তিগত বিকাশ: অনানুষ্ঠানিক শিক্ষা ব্যক্তিগত আৰু পেছাদাৰী দক্ষতাৰ বিকাশৰ বাবে নিৰ্মিত, যেনে কাৰিকৰী প্ৰশিক্ষণ, স্বাস্থ্য শিক্ষা, বা ভাষা শিকা।
5. সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক সম্পৰ্ক: ই সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক পৰিৱেশৰ সৈতে একত্ৰিত হৈ কাৰ্যকৰী জ্ঞান আৰু মূল্যবোধ প্ৰদান কৰে, যি শিক্ষাৰ্থীসকলক জীৱনত সামাজিক আৰু নৈতিক দায়বদ্ধতা পালন কৰাত সহায় কৰে।
এই বৈশিষ্টবোৰ অনানুষ্ঠানিক শিক্ষাবিদক ব্যক্তিগতভাৱে চিনাক্ত কৰাত সহায়ক আৰু ব্যক্তিগত আৰু সামাজিক বিকাশৰ বাবে গুৰুত্বপূৰ্ণ।