বৈষ্ণৱ যুগৰ সাহিত্য়ৰ সাধাৰণ লক্ষণসমূহৰ বিষয়ে আলোচনা কৰা?

ভক্তি আৰু প্ৰেমৰ প্ৰতিফলনঃ বৈষ্ণৱ সাহিত্যত কৃষ্ণৰ প্ৰতি গভীৰ ভক্তিৰ অনুভূতিৰ বৰ্ণনা কৰা হৈছে। ভক্তি, প্ৰেম আৰু আধ্যাত্মিক অনুসন্ধানৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়া হয়।

সহজ আৰু আকৰ্ষণীয় ভাষাঃ সাহিত্যত সাধাৰণ মানুহৰ ভাষা ব্যৱহাৰ কৰা হয়, যিটো সহজে বুজিব পৰা যায়। ইয়াৰ দ্বাৰা বহল সমাজত ভক্তিৰ বাৰ্তাৰ পৰিচয় দিয়া হয়।

সমাজৰ প্ৰতিফলনঃ বৈষ্ণৱ সাহিত্যই সমাজৰ নৈতিকতা আৰু মূল্যবোধক পুনৰুজ্জীৱিত কৰে। স্থানীয় বিষয় আৰু পৰম্পৰাৰ আলোচনা ইয়াত স্পষ্ট হৈ পৰিছে।

আধ্যাত্মিকতাঃ সাহিত্যৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈছে আধ্যাত্মিক বিকাশ, যিয়ে মানুহক আত্ম-আৱিষ্কাৰ আৰু আত্ম-উন্নতিৰ পথত আগুৱাই নিব।

সংগীত আৰু নাটকৰ প্ৰভাৱঃ নাম-গীত, কীৰ্তন আৰু নাটক সাহিত্যৰ প্ৰধান অংগ, যিয়ে ভক্তি অভিজ্ঞতাক সজীৱ আৰু আনন্দদায়ক কৰি তোলে।

বৈচিত্ৰ্য: কবিতা, নাটক, গীত আৰু গদ্যৰ মিশ্ৰণ, যিয়ে সাহিত্যৰ সমৃদ্ধিৰ লগত পৰিষ্কাৰ-পৰিচ্ছন্নতা যোগ কৰে।