মহাপুৰুষ শংকৰদেৱে শংকৰী সাহিত্য়লৈ দি যোৱা অৱদান সম্পৰ্কে এটি আলোচনা দাঙি ধৰা?

ভক্তি প্ৰসাৰঃ শংকৰদেৱে ভক্তিমূলক সাহিত্যৰ জৰিয়তে সৃষ্টিশীলতা আৰু আধ্যাত্মিকতাক প্ৰসাৰিত কৰিছিল। তেওঁৰ কবিতা আৰু নাট্যসমূহে তিনি দেৱতাৰ বিশেষকৈ কৃষ্ণৰ পূজাৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰে।

নাট আৰু অবহানিছাঃ শংকৰদেৱে নাটক আৰু অবহানিছা ব্যৱহাৰ কৰি ধৰ্মীয় বিষয়বস্তু সহজে জনসাধাৰণৰ মাজত পৰিচয় কৰাই দিছিল। তেওঁ “নামঘোষা” আৰু “কীৰ্তন”ৰ জৰিয়তে সাৰ্বজনীন ভক্তি সৃষ্টি কৰাত সহায় কৰিছিল।

তেওঁৰ গীত আৰু কীৰ্তন অসমীয়া লোকসংস্কৃতিৰ এক অংগ। এগুলিত সাধাৰণ ভাষাত বুজাব পৰা বিষয়বস্তু থাকে, যিয়ে ভক্তক গভীৰ অনুভূতিৰ সংগীতৰ জৰিয়তে আকৰ্ষিত কৰে।