মধ্যযুগৰ অসমীয়া সাহিত্য হৈছে প্ৰায় ১২ শতিকাৰ পৰা ১৭ শতিকাৰ মাজৰ সাহিত্যিক অভিব্যক্তি। এই সময়ত ধৰ্মীয় আৰু সাংস্কৃতিক উন্নয়ন ঘটিছিল। অসমীয়া ভাষাৰ কাব্য, নাটক, গীত আৰু দৰ্শনশাস্ত্ৰৰ প্ৰতিভাস ঘটিছিল। বিশেষকৈ, বৈকুণ্ঠনাথ ভাগৱত ভট্টাচাৰ্য আৰু মাধৱ দেৱৰ দৰে লেখকসকলে ধৰ্মীয় আৰু সামাজিক বিষয়বস্তুৰ ওপৰত কাজ কৰিছিল।
মধ্যযুগৰ অসমীয়া সাহিত্যত চাৰা, ৰসৰূপ আৰু ভক্তিগীতিৰ দৰে ধৰণৰ সাহিত্যিক শৈলী প্ৰচলিত আছিল, যি লোকসংস্কৃতি আৰু ধৰ্মীয় আস্থা দুয়োকে সজাগ কৰি ৰাখে।